Βούτηξαμε τις οδοντοβουρτσες στο χρώμα τις τίναξαμε και ύστερα τις τρίψαμε πάνω από το χαρτί. Ετσι, ο καθένας δημιούργησε το δικό του ζωγραφικο πίνακα.
Καθε χρωματιστη σταγόνα που έπεφτε πάνω στο χαρτί είχε διαφορετικό μέγεθος και αν είχε φωνή θα είχε διαφορετικό ήχο.
Ετσι, συμφωνήσαμε ότι η μικρή σταγόνα θα είχε σιγάνη φωνή και η μεγάλη δυνατή.
Και επειδή ο ρυθμός υπάρχει παντού, οι ζωγραφιές με τις οδοντοβουρτσες ήταν μια ευκαιρία για να μάθουμε το forte και το piano (έννοιες τις μουσικής) και να δημιουργήσουμε γραφικές παρτιτούρες τις οποίες παίξαμε στα κρουστά μας συνδυάζοντας για μια ακόμα φορά τις τέχνες .
τo νηπιαγωγειο της Dorothy Snot 